Armoedetoerisme

Wie een verre reis boekt, krijgt in het programma vrijwel standaard een bezoek aan een afgelegen dorp of een armoedige krottenwijk. Is dat een goede zaak, of is het niet meer dan voyeurisme? Debatcentrum de Nieuwe liefde organiseerde er in juni een interessante avond over, waarvan je de live-stream kunt terugkijken.

Spreekster van de avond was journaliste Edith Tulp. Ze reisde met een vriendin en haar twee puberdochters naar Vietnam en plande tijdens die vakantie drie ‘armoededagen’, om zelf te ervaren hoe het leven is op het arme platteland. Het riep allerlei vragen bij haar op: moet je wel op vakantie willen naar gebieden waar zoveel mensen onder de armoedegrens leven? En als je dat doet, hoe doe je dat dan op een menswaardige manier? Red je als armoedetoerist de wereld, of verwoest je het juist?

Wat Edith Tulp voelt, zal voor veel mensen herkenbaar zijn. We reizen steeds vaker en verder. India, Brazilië, Zuid-Afrika of Thailand; zo lang het maar ver verwijderd is van onze westerse belevingswereld. We willen op die reizen ervaren hoe het leven echt is. De standaard toeristische attracties zijn daardoor passé. Het onontdekte, authentieke en lokale opzoeken is wat je doet. Een verre reis is niet compleet zonder een bezoek aan een afgelegen dorp of een armoedige slum. Ergens is dat mooi; je ziet hoe mensen leven die het veel minder hebben dan jij en zich daarin staande houden. Dat leidt dikwijls tot bewustwording, begrip en inspiratie. Het roept ook de behoefte op om te helpen. Volgens critici kan het echter ook worden gezien als een soort koloniaal voyeurisme, een commerciële uitbating van iemand anders’ lijden.

De avond van De Nieuwe Liefde ging over de ervaringen en de dilemma’s. En voor wie bang zou worden nog naar een land in armoede te reizen, ging filosoof Dick Kleinlugtenbelt in op de vraag hoe je een betere toerist zou kunnen zijn.

Je kunt de livestream van de avond terugkijken via YouTube. De video duurt 2 uur en 23 minuten.